Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2015

“Γιατί μου τον πήρες Θεέ μου”; Ο θάνατος που τσάκισε την Ελένη - Η απώλεια που δεν μπορεί να ξεπεράσει




Η “βασίλισσα” της ελληνικής τηλεόρασης τα έχει όλα. Όμως υπάρχει ένα αγκάθι που κάνει την ψυχή της να ματώνει.

ΤΗΣ ΤΖΕΝΗΣ ΜΑΥΡΙΔΗ/ Περιοδικό YES


Η ζωή της μοιάζει βγαλμένη από παραμύθι. Μόνο που εκτός από τις νεράιδες που την έλουσαν με χρυσόσκονη, κάνοντας το άστρο της να λάμπει, ούτε εκείνη ξέφυγε από τις κακές μάγισσες και τους δράκους. Σήμερα στα 46 της πλέον χρόνια, τα τέσσερα παιδιά, ο σύντροφος της Μάκης Παντζόπουλος που σαν οδοστρωτήρας μπήκε στη ζωή της, και ο τίτλος της “βασίλισσας” της ελληνικής τηλεόρασης είναι μερικοί από τους λόγους που την κάνουν να νιώθει απέραντη ευτυχία. Πίσω, όμως, από τα φώτα, τους προβολείς και τους ψιθύρους του πλήθους που την ακολουθούν σε κάθε της βήμα, κρύβει μια πληγή που δεν λέει να κλείσει.
Η Ελένη Μενεγάκη μέσα της παραμένει εκείνο το καστανό κοκαλιάρικο κορίτσι που γεννήθηκε στις 29 Οκτωβρίου του 1969 σε μια φτωχογειτονιά της Νίκαιας και από πολύ νωρίς έφαγε το πιο δυνατό χαστούκι. Ένα χαστούκι που μέχρι σήμερα έχει αφήσει το σημάδι του στην ψυχή της. Γιατί ο θάνατος δεν κάνει διακρίσεις....
Η απώλεια του πολυαγαπημένου της πατέρα, όταν εκείνη ήταν μόλις 2,5 ετών, έμελλε να της αλλάξει για πάντα τη ζωή. “Δεν είμαι σίγουρη ότι το συνήθισα ποτέ, δεν ήταν εύκολο. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι υπήρχε η έλλειψη του πατέρα. Μπορεί τότε όχι, αλλά σήμερα καταλαβαίνω τις αντιδράσεις μου και γιατί επέλεξα να κάνω κάποια πράγματα”, έχει παραδεχτεί. Τα εξώφυλλα, η δόξα και η απέραντη αγάπη που δέχεται από τον κόσμο δεν κατάφεραν να βγάλουν από την ψυχή της το αγκάθι αυτό που εξακολουθεί να τη ματώνει. Κάθε φορά που χρειάζεται την προστασία από τον προσωπικό της φύλακα-άγγελο, όπως αποκαλεί τον πατέρα της, το μόνο που κάνει είναι να κλείνει τα μάτια της.
Μόνο που η φιγούρα η οποία έρχεται στο μυαλό της μοιάζει ξεθωριασμένη, όπως αυτή που απεικονίζεται στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες που έχει από εκείνον. Τα λιγοστά του αυτά αντικείμενα που της έδωσε η μητέρα της Ζέτα, η Ελένη τα κρατά σαν φυλαχτό. Η μυρωδιά τους της φέρνει στο μυαλό τον πατέρα της, ο οποίος με έναν μαγικό τρόπο παραμένει πάντα πρωταγωνιστής στη ζωή της.
 Τα δάκρυα στα γενέθλιά της
Έτσι και τώρα, με αφορμή τα 46α γενέθλιά της, η Ελένη ήθελε με κάποιον τρόπο να νιώσει κοντά της τον πατέρα της. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως όσο πλησίαζε αυτή η μέρα, όπως αποκαλύπτουν συνεργάτες της, γινόταν όλο και πιο μελαγχολική και συχνά-πυκνά το βλέμμα της σκοτείνιαζε. Αυτός είναι και ο λόγος που θέλησε να ψάξει στο σεντούκι των αναμνήσεών της και να ταξιδέψει στο παρελθόν. Το βράδυ της Δευτέρας 26 Οκτωβρίου ήταν από τα πιο δύσκολα που έχει περάσει. Έχοντας τον σύντροφό της Μάκη Παντζόπουλο, διάβαζε προσεχτικά στο σπίτι τους στα Μελίσσια ένα παλιό ημερολόγιο του πατέρα της, το οποίο εντόπισε μέσα στα πράγματά του και την έκανε να ξεσπάσει σε δάκρυα. Διαβάζοντας τα λίγα αλλά γεμάτα αγάπη λόγια που είχε γράψει ο πατέρας της για εκείνη δεν μπορούσε να πνίξει τα αναφιλητά της. “Γιατί μου τον στέρησε ο Θεός τόσο νωρίς. Γιατί;”, ήταν τα γεμάτα απόγνωση λόγια που έλεγε στον Μάκη κλαίγοντας στην αγκαλιά του. Αν και έχοντας κάνει τη δική της οικογένεια, σπάνια χάνει τον αυτοέλεγχό της, κάτι τέτοιες μέρες, όπως στα γενέθλια ή στη γιορτή της, δεν αντέχει και ξεσπά. Η απουσία του πατέρα της τότε γίνεται ακόμα εντονότερη και δεν μπορεί να συγκρατηθεί. Η συγκίνησή της, μάλιστα, ήταν τόσο έντονη που δεν κατάφερε να την κρύψει ούτε και στην εκπομπή της την επόμενη μέρα.
Με βουρκωμένα τα καταγάλανα μάτια της η Ελένη εξέφρασε στους συνεργάτες και στο κοινό της τον πόνο που πολλές φορές νιώθει από την απώλεια αυτή. “Βρήκα σημειωματάριο του μπαμπά μου που έγραφε: “Η κορούλα μου γεννήθηκε την τάδε ώρα”. Βρήκα παλιακό ημερολογιάκι. Ατζεντούλα μικρή. Συγκινήθηκα όταν το βρήκα. Κοίτα να δεις με τα γραμματάκια του! Τι χαρά που είχε!”, ανέφερε. Ο θάνατος αυτός, όπως παραδέχεται, την καθόρισε, δίνοντάς της ένα πολύ γερό μάθημα. Ένα μάθημα ζωής να μην το βάζει κάτω όποιες κι αν είναι οι δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει.“Κερδισμένος είναι πάντα αυτός που το παλεύει μέχρι τέλους. Και εγώ στη ζωή θέλω να είμαι νικήτρια. Θέλω να νιώθω ότι τη ζωή μου την κρατάω από τα μαλλιά και την οδηγώ εκεί που εγώ νομίζω πως είναι το καλύτερο”, παραδέχεται, κλείνοντας ναζιάρικα το μάτι στη μοίρα, αφού στο τέλος κατάφερε και αυτή να την πάρει με το μέρος της.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου